Eigenlijk weet ik niet of ik al eens eerder zo’n persoonlijk bericht heb geschreven.
De twijfel is dan ook enorm, ga ik dit wel delen? Of hou ik het voor mezelf.
Maar ik heb toch besloten het te delen. De reden? Omdat als er mensen zijn die dit gevoel herkennen ze weten dat ze niet alleen zijn.
Van vrijdag 15 februari t/m dinsdag 26 februari waren onze meiden bij mijn ouders. Papa en mama moesten alle dagen werken op de Huishoudbeurs en een combinatie met de kids is dan helaas niet mogelijk.
Voor de kinderen natuurlijk geweldig, die hebben de tijd van hun leven bij opa en oma. 17 februari is mijn verjaardag en hier zag ik dan ook wel erg tegen op.
Onze meiden zouden er niet zijn op mijn verjaardag. Gelukkig kwamen ze als verassing toch even langs op de Huishoudbeurs! Jeej! Dankjewel opa en oma. Dat was natuurlijk het allermooiste cadeau.
De Huishoudbeurs is negen dagen lang kei hard werken voor ons. Met als piek twee dagen tot 22.00 uur.
Stiekem zag ik er dit keer echt enorm tegen op. Maar! Ik moet dit keer toegeven dat ik er meer van genoten heb dan ooit.
We hadden een mega leuk team om ons heen, we hebben veel plezier gemaakt maar ook ontzettend hard gewerkt. En toen kwam er een besef.
Dit heb ik gemist, dit heb ik zo ontzettend gemist. Simpel weg het harde werken. Voor de zwangerschap van Livèn was ik bijna elke dag aan het werk.
Tijdens de zwangerschap ben ik langzaam gaan afbouwen en ik denk dat ik het nooit meer terug op heb gebouwd. Het was zo’n fijn gevoel om even Jaimy te zijn en even geen mama.
Ergens springen de tranen nu in mijn ogen als ik dit schrijf want ik voel me zo schuldig, maar het is zo de waarheid.
Dinsdag 26 februari, de dag dat we de meiden weer op hebben gehaald bij opa en oma. Hier had ik zo naar uitgekeken en wat was ik blij om ze weer te zien, te ruiken en vast te houden.
Eenmaal thuis was ik dit gevoel even helemaal kwijt. Ik besefte me ineens dat ik weer heel veel dingen “moet”. Ik moet de luiers verschonen, ik moet het eten verzorgen, ik moet ze in bad doen en ik vroeg me af vind ik dit nog wel leuk?
Even was mijn gevoel van geluk weg, waarom is het zo leuk om mama te zijn? Ik wist het allemaal even niet meer.
Er was zoveel plezier tijdens het werken op de beurs en ik was zo in mijn element. Dat mijn gevoel even helemaal overhoop lag.
De eerste nacht weer thuis slapen met de meiden vond ik dan ook enorm zwaar. Ik denk dat ik er wel zes keer uit moest voor ze. En daardoor ging het niet veel beter met mijn gevoel.
Inmiddels zijn we twee dagen verder en zakt gelukkig dat nare gevoel weer weg. We gaan weer terug naar het gewone leven met ritme regelmaat en jawel moeten. Ik ben meer dan stapel gek op die meiden en ik zal altijd voor ze zorgen en er altijd voor ze zijn.
Maar wat ik hier wel van heb geleerd? Ik mag zo nu en dan ook nog gewoon Jaimy zijn. Even plezier maken met werken, sporten of gewoon een dagje shoppen.
Ik kwam er achter hoe belangrijk dit wel niet is. En als ik beter voor mezelf zorg kan ik ook weer beter voor de meiden zorgen.
Tot slot wil ik wel melden dat ze de wereld voor me zijn. Een leven zonder deze twee meiden, NEVER NOOIT!
Ik hou van ze met heel mijn hart.
Reactie plaatsen
Reacties